خلاصه کتاب: چرا بچه ‌ها مدرسه را دوست ندارند؟ – بخش دوم

خلاصه کتاب: چرا بچه ‌ها مدرسه را دوست ندارند؟ – بخش دوم – چگونه موثرتر از همیشه تمرین کنید، حافظه بهتری داشته باشید و قدرت یادگیری خود را افزایش دهید.

برای مطالعه بخش اول خلاصه کتاب کلیک کنید.

درک عمیق نیاز به دانش واقعی دارد

بهترین راه برای یادگیری مؤثرتر از همیشه و آموزش مؤثرتر از همیشه دو کلمه است: روانشناسی شناختی.

روانشناسی شناختی به معنای استفاده از راهبردهایی است که هر کسی می تواند به طور موثر یاد بگیرد و از آنچه می فهمد لذت ببرد.

اولین قدم برای این کار جمع آوری دانش واقعی است. این مثال را در نظر بگیرید: تصور کنید با مقاله ای با عنوان: مدل فیزیکی برای تجزیه و نگهداری کربن آلی دریایی مواجه شده اید. ممکن است معنی هر یک از این کلمات را بدانید، اما اگر از شما بپرسند که این جمله چیست، به احتمال زیاد نمی توانید تعریف یا توضیح کاملی ارائه دهید. دلیل آن کاملا واضح است، شما هیچ دانش قبلی در این زمینه ندارید. در واقع، دانش واقعی شما در این مورد صفر است. شما اطلاعات دقیقی در مورد مواد آلی ندارید، بنابراین نمی توانید درک کنید که چرا آنها مهم هستند و مطمئناً نمی دانید چگونه آنها را مدل کنید. بنابراین برای درک این جمله به دانش بسیار واقعی و نه سطحی در این زمینه نیاز دارید. آیا تا به حال در مورد شکست تحصیلی در یک سطح خاص شنیده اید؟

این معمولاً در زمانی اتفاق می افتد که دانش آموزان مهارت های ریاضی، ادبیات و غیره را یاد گرفته اند. به سطح قابل قبولی رسیده و باید وارد مرحله جدیدی شود. اما برخی از بچه ها ناگهان دچار افت شدید تحصیلی می شوند. چنین کودکانی وقتی به مقاطع بالاتر می روند، بیش از گذشته ترک تحصیل می کنند و گاهی به کلی از یادگیری دست می کشند. به نظر شما دلیل این کاهش ناگهانی چیست؟ آنها در همان مدارس درس می خواندند، کلاس ها و معلمانشان مانند دیگران بود، اما ناگهان شکاف عمیقی با دیگران پیدا کردند و هر روز که می گذشت از مدرسه دور می شدند.

دانش واقعی آنها از سنین پایین مانند ستون هایی است که ساختمانی بر روی آنها ساخته شده است. طبیعی است که اگر ستون محکمی وجود نداشته باشد، ساختمان به راحتی فرو می ریزد.

اما دانش واقعی فقط در مورد ریاضی یا فیزیک نیست. ما همچنین به دانش واقعی برای درک و قوی بودن در تفکر انتقادی و استدلال نیاز داریم. به عنوان مثال، اگر از دانش آموزی خواسته شود در مورد علل جنگ جهانی دوم فکر کند، ابتدا باید اطلاعات واقعی در مورد جنگ جهانی دوم داشته باشد. اگر چیزی در مورد آن نشنیده است، چگونه می تواند تحلیل دقیقی از علل جنگ داشته باشد؟ در چنین حالتی اگر این دانش آموز به این سوال پاسخ دهد، به احتمال زیاد پاسخ را حفظ کرده است و هیچ دانش واقعی از این سوال ندارد.

ما می دانیم که تفکر تا حد زیادی مربوط به بازیابی حافظه و چیزهایی است که قبلاً می دانیم، بنابراین دانش واقعی برای تفکر ضروری است، مغز ما دوست ندارد فکر کند، بنابراین وقتی با مشکلی مواجه می شویم، ابتدا حافظه را در انبار ذهنی بازیابی می کند. او به دنبال مشکلی مشابه در گذشته می گردد که راه حل آن را می داند. اگر بتواند یکی را پیدا کند، بلافاصله بدون فکر دوم از آن استفاده می کند.

دلیل دیگری که دانش واقعی مهم است این است که باعث می شود حافظه بهتری داشته باشیم. تصور کنید از یک فرد کاملاً غیر ورزشکار و یک فوتبالیست بخواهید مقاله ای در مورد ورزش بخواند.

روز بعد از هر دوی آنها سؤالات یکسانی در مورد مقاله می‌پرسید. به نظر شما چه کسی پاسخ های دقیق تری می دهد؟ چه کسی بیشتر از مقاله را در حافظه خود نگه داشته است؟

پاسخ روشن است. البته فوتبالیست بیشتر به یاد دارد. بسیاری از مطالعات نشان می دهد که افراد با دانش پایه می توانند از حافظه خود بسیار بیشتر از دیگران استفاده کنند. اما دلیل این پدیده چیست؟

دانش پیش زمینه به شما کمک می کند آنچه را که می خوانید به آنچه قبلاً می دانید متصل کنید. ارتباط بین چیزهایی که قبلاً می‌دانید و چیزهایی که به تازگی یاد می‌گیرید باعث می‌شود حافظه به طور مکرر بازیابی شود و پویا باقی بماند.

اما آیا همه دانش واقعی که هر کسی می تواند به دست آورد در مدرسه و پشت میزهای کلاس پنهان است؟ شکی نیست که در این زمینه کتاب ها و مقالات به عنوان معادن طلا عمل می کنند. هر کسی که می‌خواهد درک عمیقی به دست آورد، باید عادت به خواندن گسترده و انتخابی را در خود پرورش دهد.

گنجینه ای واقعی از دانش پیشینه، خواندن آن هم برای دانش آموزان و هم برای هر کسی که می خواهد جهان را بهتر بشناسد ضروری است.

ما قادر به درک مفاهیم عمیق نیستیم، نمی‌توانیم تحلیل درستی از مسائل داشته باشیم، نمی‌توانیم به جهان به طور گسترده و از بالا نگاه کنیم، مگر اینکه روی ستون محکمی از مفاهیم اساسی بایستیم.

ما از قبل به خوبی می دانیم که دانش واقعی چقدر در زندگی مهم است و همچنین می دانیم که این دانش تا حد زیادی به حافظه ما بستگی دارد. اما حافظه انسان مرموزتر از آن چیزی است که فکر می کنید.

ممکن است سال ها بعد آهنگی را به یاد بیاوریم، اما رمز کارت بانکی خود را هرگز به خاطر نیاوریم! عجیب است؟ نه؟

سیستم حافظه جاذبه ها را جذب می کند

همه ما حداقل یک بار این انتقاد را شنیده ایم: “چطور می توانید این آهنگ را به این راحتی به یاد بیاورید، اما یک کلمه از معلم را به یاد نمی آورید؟”

اکنون زمان آن است که به این سوال پاسخ علمی بدهیم. در چراغ های کتاب قبلی متوجه شدیم که مغز ما برای فکر کردن به محیط، حافظه فعال و حافظه بلند مدت نیاز دارد. ما توسط محیطی پر از اطلاعات احاطه شده ایم. اما فقط اطلاعاتی که برای ما جالب هستند می توانند وارد حافظه فعال ما شوند.

این اطلاعات به حافظه فعال ما، محل آگاهی و تفکر می رود. پس از تفکر و یادآوری، مغز ما به تدریج این اطلاعات را به حافظه بلند مدت منتقل می کند. این نقطه ای است که اطلاعات به دانش واقعی تبدیل می شود.

به همین دلیل است که دانش‌آموزان می‌توانند به راحتی تمام جزئیات یک برنامه تلویزیونی را به خاطر بسپارند یا آهنگی را از روی قلب بخوانند، اما نمی‌توانند آنچه را که در کلاس آموزش داده شده است به خاطر بیاورند. برنامه تلویزیونی برای آنها جذاب است، اما سخنرانی های معلم روی نیمکت های خشک مدرسه به سختی نود درصد بچه ها را جذب می کند.

بیایید صادق باشیم، بسیاری از مفاهیم، ​​حتی اگر بسیار حیاتی باشند، هرگز به اندازه یک سریال سرگرم کننده نیستند، هرگز نمی توانند ما را ساعت ها مانند یک فیلم پرچ کنند. با وجود این شرایط چگونه باید حافظه خود را تقویت کنیم؟

بر اساس روانشناسی شناختی، حتی اگر همه فیلم های جذاب دنیا را به عنوان حفظ تعریف کنیم، باز هم بخشی از حافظه ما وجود خواهد داشت که مربوط به تفکر است. برای تقویت حافظه خود به کمک تفکر نیاز داریم. باید سعی کنیم با فکر کردن چیزها را به خاطر بسپاریم.

البته در این مرحله درک معنای چیزها بسیار مهم است تا بتوانیم آنها را بهتر در مغز خود به خاطر بسپاریم. اگر چیزی را بدون درک به خاطر بیاوریم، به خاطر سپردن آن بسیار دشوار می شود و حتی اگر آن را به خاطر بسپاریم، احتمال فراموشی آن بیشتر می شود.

البته، ما می توانیم به همان راحتی چیزها را فراموش کنیم که می توانیم آنها را به خاطر بسپاریم. منحنی فراموشی ابینگهاوس نشان می دهد که فراموشی بلافاصله پس از یادگیری آغاز می شود و خبر خوب این است که فراموشی یک فرآیند یکسان نیست.

فراموش کردن خیلی سریع است، وقتی چیزی یاد گرفتیم، ممکن است امروز صبح درسی یاد بگیریم و فردا به طور کامل از حافظه ما پاک شود. اما با گذشت زمان، این ریتم تند به تدریج کندتر می شود.

در این قسمت با چالش جدیدی روبرو هستیم. حافظه فعال ما محدود است و نمی توانیم اطلاعات را برای مدت طولانی در آن ذخیره کنیم. از سوی دیگر، حافظه فعال گلوگاه دانش ماست. محل آگاهی و درک ماست. پس چگونه حافظه بیشتری را حفظ کنیم و آن را بادوام کنیم؟ پاسخ کوتاه و ساده این است: تمرین، تمرین و تمرین سومین راهبرد برای دستیابی به یادگیری موثر است. بدون تمرین گسترده عملاً غیرممکن است که در یک کار ذهنی مهارت داشته باشید.

تمرین به سه دلیل مهم است:

اول: تمرین دانش واقعی ذخیره شده در ذهن را ثابت می کند.

دوم: تمرین باعث می شود دانش واقعی به یک فرآیند ذهنی خودکار تبدیل شود. شما به طور خودکار رانندگی می کنید، غذا می خورید و بسیاری از کارهای دیگر را انجام می دهید بدون اینکه حتی به آن فکر کنید! زیرا هر کدام از اینها را بارها تمرین کرده اید.

هرچه فرآیندهای ذهنی خودکارتر باشد، فضای بیشتری در حافظه کاری آزاد می شود. فضای کاری رایگان به ما امکان می دهد سریعتر فکر کنیم و دقیق تر تجزیه و تحلیل کنیم.

به عنوان مثال، هنگامی که برای اولین بار رانندگی را یاد می گیرید، تقریباً تمام ظرفیت حافظه کاری شما را اشغال می کند. هنگام رانندگی، باید آینه های خود را بررسی کنید، سرعت خود را کنترل کنید، قضاوت کنید که ماشین های دیگر چقدر نزدیک هستند و غیره. در آن لحظه تنها چیزی که می توانید به آن فکر کنید رانندگی است و برای هیچ چیز دیگری وقت ندارید. اما رانندگان باتجربه نه تنها می توانند ماهرانه رانندگی کنند، بلکه همزمان با سرنشینان خود صحبت کرده و به هزار چیز دیگر فکر می کنند. زیرا با تمرین مکرر بسیار ماهر شده اند. برای آنها رانندگی دیگر چند مرحله پراکنده نیست که باید در نظر گرفته شود، رانندگی برای آنها مجموعه ای از کارهای منسجم است که به طور خودکار انجام می شود و نیازی به حافظه ندارد.

نمونه دیگری از فرآیند ذهنی خودکار خواندن و نوشتن است. کودکی که به تازگی خواندن را یاد می گیرد، ابتدا باید هر حرف، تلفظ و ترتیب آنها را یاد بگیرد، سپس آنها را به هم متصل کند تا بفهمد معنی آن چیست و چگونه آن را بخواند.

اما وقتی این را هزار بار تکرار می کند، کلمات از چند حرف به یک کل تبدیل می شوند. وقتی می خوانیم، دیگر لازم نیست به تلفظ کلمه به کلمه هر کلمه فکر کنیم، همه اینها به یک فرآیند خودکار تبدیل شده است.

سوم: تمرین تشخیص ساختار درونی مشکلات را آسان تر می کند. مثال تقسیم نیروها برای حمله به قلعه و ضربه زدن به تیرهای کم شدت از جهات مختلف را به خاطر دارید؟ بسیاری از مردم نمی توانند بگویند که ساختار داخلی این دو مشکل یکسان است، اما اگر قبلاً تمرین کرده باشند که چگونه نیروهای پراکنده را در یک نقطه جمع کنند، به احتمال زیاد متوجه خواهند شد که این دو مشکل راه حل یکسانی دارند.

اما یک سوال مهم هنوز بی پاسخ مانده است. چه نوع تمریناتی موثر است؟ سعی کنید در حد متوسط ​​اما منظم ورزش کنید. به گفته نویسنده کتاب، یادگیری توزیع شده مؤثرتر از انبوه است. برای مثال دانش آموز الف روز قبل از امتحان چهار ساعت مطالعه می کند و دانش آموز ب چهار روز قبل از امتحان روزی یک ساعت مطالعه می کند. دانش آموز A ممکن است در آزمون کمی بهتر از دانش آموز B باشد، اما یک هفته بعد، دانش آموز B مفاهیم را بهتر درک می کند و قطعا در امتحانات بعدی بهتر خواهد بود.

بنابراین، به جای تلاش برای حفظ مطالب در یک جلسه، سعی کنید با تکرار مداوم آنچه یاد گرفته اید، حافظه خود را گسترش دهید.

علیرغم آنچه تا این لحظه فهمیده ایم، شاید اکنون بتوانیم به راحتی یاد بگیریم، راحت تر به یاد بیاوریم و کمتر پشیمان شویم. مهمتر از آن، ما یاد گرفتیم که همه چیز تقصیر بچه ها نیست و ذهن آنها طوری نیست که مثل ما فکر کند. اما بخش مهمی از پدیده آموزش وجود دارد که از آگاهی ما خارج شده است. بخشی که با یک سوال ساده شروع می شود: چه کسی به ما آموزش می دهد؟ یا چگونه معلمان می توانند از روانشناسی شناختی برای تدریس بهتر کمک بگیرند؟

سخن آخر

اکنون می دانیم که ذهن انسان برای تفکر طراحی نشده است و توانایی تفکر آخرین چیزی است که در آن مهارت داریم. ما می دانیم که موجودات کنجکاویی هستیم، اما همچنین می دانیم که کنجکاوی ما چقدر شکننده است. وقتی با مشکلی مواجه می شویم که خیلی سخت یا خیلی آسان است، کنجکاوی ما می تواند کاملاً از بین برود.

علاوه بر همه اینها، ما با جادوی تفکر در مغز خود آشنا شدیم. ما درک کرده ایم که چگونه اطلاعات موجود در محیط می تواند به حافظه فعال و سپس به ذخایر ذهن ما منتقل شود.

بنابراین شاید بهترین راه حل برای هر مربی تلاش برای درک معنا به جای به خاطر سپردن سطح اطلاعات باشد، تنها معنایی که به ما امکان درک، استدلال و حل مسائل را می دهد.

مهمتر از همه، ما هرگز نباید تسلیم شویم. اگر نمی فهمیم، معنی را نمی فهمیم یا همیشه در سطح مفاهیم هستیم، باید بدانیم که این یک ویژگی متغیر است. مغز ما انعطاف پذیر است و با تمرین بهتر می شود.

تمرین می تواند بسیاری از چیزهایی را که درک آنها برای ما دشوار است به فرآیندهای ذهنی خودکار تبدیل کند و فضای حافظه کاری ما را آزاد کند که باعث می شود راحت تر فکر کنیم و مهمتر از همه باعث می شود ساختار درونی مشکلات را بشناسیم.

همچنین اگر ما متولی تدریس هستیم، باید یاد بگیریم که تسهیل گر باشیم، باید کمک کنیم تا سخت گیری. اکنون می دانیم که استعداد یا ویژگی های شخصیتی به یادگیری بهتر کمک نمی کند. بنابراین باید از مردم بخواهیم هوش خود را افزایش دهند، خود را به چالش بکشند و شکست را بپذیرند. به هر حال، چه معلم باشید و چه دانش آموز، باید بدانید که موفقیت فقط به تلاش بستگی دارد.