خلاصه کتاب: بچه هایمان به ما چه می آموزند – بخش دوم به ما نشان می دهد که بچه دار شدن مجازات نیست. فرزندان، مراقبت از آنها و بودن در کنار آنها امتیازی است که دنیا به شما به عنوان والدین داده است.
برای مطالعه بخش اول خلاصه کتاب کلیک کنید.
والدین عاشق فرزندان بهتری دارند
اگرچه فرزندان می توانند زندگی والدین را بسیار بهتر و شادتر از قبل کنند و حتی روابط بین آنها را تقویت کنند، اما حضور فرزندان گاهی اوقات می تواند سالم ترین روابط را نیز در بحران قرار دهد.
کودکان گاهی اوقات زندگی روزمره را با تراژدی ها و چیزهای بی اهمیت پر می کنند. در چنین شرایطی دور از ذهن نیست که رابطه دو نفری که در این محیط هستند با بحران مواجه شود.
به عنوان مثال، فروچی و همسرش، ویویان، بلافاصله پس از به دنیا آمدن فرزندانشان وارد دنیایی شدند که کاملاً محدود بود به این که “عجله کن، او گریه می کند!” مواظب باشید روی لباس های زیبای او غذا نریزید!
مراقبت از بچه ها آنقدر پر زحمت بود که فاروچی مجبور شد نوشته هایش را به صبح های اولیه اختصاص دهد، زمانی که بچه ها هنوز از خواب بیدار نشده بودند.
با این حال، امیلیو و جاناتان هر روز زودتر از خواب بیدار می شدند. فاروچی هم همینطور. پناهگاه امن فاروچی، آخرین سنگر آزادی او از خواسته های فرزندانش، در حال فروپاشی بود. او به او نیاز داشت و احساس می کرد اگر او را از دست بدهد دیوانه خواهد شد.
تنها فرصت فاروچی برای گذراندن وقت با همسرش شب بود. اما حتی در آن زمان آنقدر خواب آلود بود که شبیه یک زامبی به نظر می رسید. فاروچی آنقدر بی حال بود که برای همسرش وقت نداشت. تمام اوقات فراغت او پر از نوشتن بود. کم کم نوشتن غیرمستقیم به اولویت اولش تبدیل شد و همسرش از آنجا دور شد. آنها کم کم تبدیل به سایه ها و ارواحی شدند که با هم در یک خانه زندگی می کردند. صحبت‌های قبل از خواب، گفتگوهای صمیمی و ارتباط واقعی آنها تمام شد و همه اینها برای بچه‌ها ارتباطی کاربردی شد.
در همان زمان، فروچی متوجه شد که امیلیو رفتار خوبی با مادرش ندارد و هنگام صحبت با دیگران، حضور او را نادیده می گیرد. فاروچی عصبانی بود اما کاری جز شکایت نمی توانست بکند. هر روز بیشتر از روز قبل ناامید می شد تا اینکه یک روز احساس کرد دیگر نمی تواند چیزی بنویسد. او دست از کار کشید و فکر کرد چرا باید این اتفاق برای او بیفتد؟
فروچی متوجه چیزی شد که نمی خواست اعتراف کند: اولویت هایش اشتباه بود. او هرگز نباید نوشتن را بر همسرش ترجیح می داد. قطع ارتباط با همسرش زندگی او را ناراحت کرده بود. تا اینکه دیگر نتوانست بنویسد.
او متوجه شد که بدون خانواده و بدون همسرش نمی تواند آن کسی باشد که می خواهد باشد. او نمی تواند کارهایی را که دوست دارد به خوبی انجام دهد. بنابراین تصمیم گرفت وضعیت را اصلاح کند.
او تصمیم گرفت با همسرش زمانی را تنها بگذراند. بعد از مدتی ناگهان احساس کرد همه چیز رو به بهبود است. فروچی و ویویان دیگر سایه یا ارواح نبودند که از آنجا می گذشتند. شریک و یاور هم بودند. عشق آنها دوباره زنده شد. فاروچی احساس کرد که می تواند به نوشتن ادامه دهد. حتی تعجب آورتر این بود که رابطه بین پسرش و ویویان ناگهان بهبود یافت و امیلیو دیگر مانند قبل به مادرش احترام نمی گذاشت.
فروچی متوجه شد که رفتار امیلیو با مادرش در واقع منعکس کننده رفتار اوست. در واقع او بود که از همسرش غافل شد و پسرش ناآگاهانه از رفتار پدرش کپی برداری کرد.
همانطور که فاروچی می گوید: «اگر من افسرده باشم، هر کسی می تواند افسردگی من را ببیند. اگر عصبانی باشم، عصبانیت من مانند یک مهمان اضافی سر میز شام است. اگر گیج باشم، می توانم این سردرگمی را در اطرافیانم ببینم.
آنها معلمان ما هستند، بازتابی از شخصیت و بینش ما از جهان. اما با همه اینها باز هم ما هستیم که تصمیم می گیریم. تصمیم گیری در زندگی با کودکان گاهی بسیار حساس و مانند راه رفتن روی لبه تیغ است. آیا همیشه باید خوب باشیم؟ آیا بدون در نظر گرفتن احساسات کودکان باید قاطعانه عمل کنیم؟ والدین واقعی چه فکر می کنند؟
عشقت رو تقسیم نکن
زندگی با کودکان به معنای مواجهه با طیف وسیعی از انتخاب ها، چالش ها و مشکلات است. فاروچی معتقد است که برای مدیریت این موارد باید مغز خود را به گونه ای تربیت کنیم که انعطاف پذیر، باهوش و خلاق باشد.
مغز آماده به ما کمک می کند تا بهترین راه حل را برای هر مشکلی پیدا کنیم. البته این راه حل لزوما سریع ترین و آسان ترین راه نیست. مغز آماده راهی را انتخاب می کند که کمترین آسیب را به احساسات ما و فرزندان وارد کند.
یک روز فروچی داشت نیمرو را برای امیلیو درست می کرد و پسرش اصرار داشت که یک تخم مرغ آب پز می خواهد. فروچی نمی خواست لطفی را که آماده کرده بود هدر دهد و به هیچ وجه نمی خواست اجازه دهد امیلیو والدینش را کنترل کند. فروچی گیج شده بود و می خواست درباره امیلیو چیزی بگوید که غذا را هدر نداده است. اما می دانست که بی فایده است. بنابراین تصمیم گرفت از نبوغ خود استفاده کند.
او به امیلیو گفت: «سال‌ها پیش کودکی بود که مدام گریه می‌کرد. او همیشه ناراضی بود و دلش چیزهای جدید می خواست. یک روز در حالی که پسر داشت گریه می کرد ناگهان فرشته ای زیبا ظاهر شد و به پسر کوچولو گفت که می تواند هر چیزی را که بخواهد آرزو کند. پسر کوچولو مدتها آرزو کرد و بالاخره آنقدر خسته بود که خوابش برد. روز بعد، وقتی از خواب بیدار شد، از برآورده شدن آرزوهایش متعجب شد. او از هدایایی که دریافت کرد بسیار خوشحال بود.
امیلیو با تعجب به داستانی که پدرش تعریف می کرد گوش داد و کاملا حواسش پرت شد. او فراموش کرده بود که تخم مرغ آب پز می خواهد و تصادفاً نیمرو را غافل خورد.
حل این مشکل فاروچی را به حقیقتی اساسی در تربیت فرزندان پی برد. راه های زیادی برای حل یک مشکل وجود دارد، اما بهترین راه حل ممکن است اولین غریزه یا حتی منطقی ترین راه حل شما نباشد.
می‌توانید داستان بسازید، می‌توانید با بچه‌هایتان در مورد چیزهایی که دوست دارند صحبت کنید، حتی می‌توانید مستقیماً با آنها بروید و راه حلی برای یک مشکل پیدا کنید. هنگامی که یاد بگیرید از خلاقیت برای مقابله با شرایط اضطراری و آرام کردن کودک عاطفی خود استفاده کنید، احساس موفقیت عمیقی خواهید داشت. البته احتمالا در حین خواندن این متن به صدها موقعیت فکر کرده اید که اصلا قابل حل نیست.
گاهی آرام کردن کودکان غیرممکن به نظر می رسد. در چنین شرایطی علاوه بر ذهن خلاق، اراده قوی نیز لازم است. اما چگونه اراده خود را در مقابل کودکان تقویت کنیم؟ فاروچی مانند همه والدین، گاهی اوقات سریع ترین راه را برای مقابله با مشکلات فرزندانش انتخاب می کند. به عنوان مثال، در روزهای شلوغ، گاهی فراموش می کنم که برای بچه ها قصه های قبل از خواب تعریف کنم. گاهی تسلیم می شود و به بچه ها اجازه می دهد قوانین خانه را زیر پا بگذارند. چون خیلی بی حوصله است و به هر قیمتی می خواهد آرام باشد.
هر کدام از ما گاهی در مواجهه با رفتار و خواسته های کودکان شکست می خوریم. برخورد با کودکان همیشه ساده ترین راه است. بچه ها فورا ساکت و شاد می شوند و همه چیز آرام می شود. اما این تسلیم شدن مداوم، ذره ذره باعث می شود نتوانید در مقابل چیزی مقاومت کنید. بنابراین برای اینکه پدر و مادر خوبی باشیم باید اراده قوی داشته باشیم.
یک روز هنگامی که فروچی و امیلیو با هم در خیابان قدم می زدند، امیلیو ناگهان متوجه کودکی شد که با یک بستنی بزرگ از مغازه بیرون می آمد. امیلیو بلافاصله گفت: «یکی از آن ها را برای من بخر». اما فروچی قاطعانه درخواست او را رد کرد زیرا تقریباً وقت شام بود و امیلیو آن روز یک بار بستنی خورده بود. امیلیو دیوانه بود. جیغ می زد، روی زمین غلت می زد، با دستان کوچکش به پیاده رو می کوبید و از ناراحتی گریه می کرد. او هر کاری از دستش برمی‌آمد برای بی‌اعتبار کردن فاروچی انجام داد. امیلیو فریاد زد: «بستنی! لطفا! من فقط بستنی می خواهم!” فروچی قبلاً چندین بار در این وضعیت قرار گرفته بود و منصرف شده بود. او می توانست همین حالا با خواسته های پسرش موافقت کند. در چنین شرایطی امیلیو ساکت می ماند و فروچی می توانست حتی از این وضعیت ناخوشایند فرار کند. اگر در وسط یک مکان شلوغ بود، او به درخواست امیلیو توجه کرد و در نهایت به او گفت: “نه” .
مخالفت شما باید ساده و خالص، بدون هیچ خشم، غرور و احساس گناهی باشد.
نباید اجازه دهید احساساتتان تصمیم شما را تغییر دهد. تنها در این صورت است که می توانید اراده استوار خود را به کودکان نشان دهید. با گذشت زمان، فرزندان شما این قوانین را یاد می گیرند و بدون توسل به عصبانیت به آنها پاسخ می دهند. اما آیا ذهن خلاق و اراده قوی برای حل همه مشکلات فرزندانتان کافی است؟ نه ما هنوز مهمترین گزینه را بررسی نکرده ایم.
هر پدر و مادری باید بیش از هر چیز دیگری قدرت عشق را بیابد. فاروچی معتقد است که عشق نوعی حکمت عملی است. در واقع هیچ چیز در تربیت فرزند مهمتر از عشق نیست.
به عنوان مثال، کودکان معمولاً به خواهر و برادرهای تازه متولد شده خود حسادت می کنند. آنها احساس می کنند که دیگر در مرکز توجه نیستند و این احساس کمبود محبت آنها را ناامید می کند. این می تواند رفتار کودک یا حتی سلامت او را تحت تاثیر قرار دهد. این مثال را در نظر بگیرید:
پس از تولد جاناتان، امیلیو یک روز عصر سرما خورد. هر چند دقیقه یک بار از خواب بیدار می شد و تا زمانی که فاروچی او را نوازش نمی کرد، دیگر به خواب نمی رفت. فروچی متوجه شد که امیلیو احساس ناامیدی می کند. او تصمیم گرفت با امیلیو چهار ساله با همان مراقبت و عشق رفتار کند که با یک نوزاد تازه متولد شده رفتار می کند. فروچی با امیلیو احساس همدردی کرد. وقتی برادر کوچکترش به دنیا آمد، امیلیو گیج شد. او با گذاشتن دستش روی قلب امیلیو و در آغوش گرفتن او سعی کرد به امیلیو نشان دهد که احساسش را درک کرده است. چند دقیقه بعد امیلیو کاملاً خواب بود و صبح که از خواب بیدار شد به حالت عادی برگشت.
محبت والدین هرگز نباید بین فرزندان تقسیم شود. هر کودکی باید بیشترین محبت را از والدین خود دریافت کند. کودکان با روش های مختلف عشق گیج می شوند. امیلیو می خواست مثل برادرش دوستش داشته باشد.
اگر عشق خود را از هم جدا کنیم، پس عشق را به عنوان یک مقدار یا ماده در نظر گرفته ایم. چیزی که قابل تغییر است را می توان افزایش داد یا حذف کرد. اما عشق باید بی نهایت باشد. وقتی بچه ها احساس می کنند که دوست داشتن شما با شرایطی همراه است، با هر ابراز محبتی که به دیگری می کنید، ناخودآگاه احساس می کنند که ممکن است عشق شما به آنها کاهش یابد.
این ایده که عشق را می توان به اشتراک گذاشت، توسط جامعه به ما تحمیل شده است. اما این بازتاب دقیقی از احساسات ما نیست. شما باید به فرزندان خود نشان دهید که آنها را به همان اندازه دوست دارید.
به یاد داشته باشید که کودکان به دنبال دلیلی برای عشق ورزیدن نیستند. پس با آنها بحث نکنید! ابراز عشق مفیدتر از استدلال است. فاروچی می گوید: «من یک اصل را پذیرفته ام. اگر نتوانم مشکلی را با فرزندانم حل کنم از خود می پرسم چگونه می توانم در پرتو عشق این کار را انجام دهم؟ چگونه عشق می تواند به من در حل این وضعیت کمک کند؟
سخن آخر
کودکان صادق ترین معلمان زندگی هستند. آنها به ما می آموزند که زندگی خودجوش، ساده و بی گناه است. اگر بتوانیم کودکان را نه به عنوان موجوداتی که هیچ نمی دانند، بلکه به عنوان فیلسوفان کوچک ببینیم، می توانیم زندگی آرام تری داشته باشیم.
ما باید به فرزندانمان به عنوان یک آینه نگاه کنیم. مواجهه با کودک مانند نگاه کردن به بازتابی از رفتار، نگرش ها و احساسات خودمان است. بودن با بچه ها به ما این امکان را می دهد که جنبه تاریک خود را ببینیم و متوجه شویم که ممکن است آن چیزی نباشیم که فکر می کنیم هستیم.
دیدن رفتار کودکان به ما فرصتی می دهد تا رفتار خود را دوباره ارزیابی کنیم. ما باید درک کنیم که حتی شادی فرزندانمان نیز تا حدی بازتابی از خودمان است. پس برای اینکه آنها شاد باشند، ما باید خوشحال باشیم.
تربیت فرزند فرصتی برای پدر و مادر شدن است. هر زمان که کودکان با مشکلات عجیب و غریب خود به سراغ ما می آیند، این فرصت را داریم که از خلاقیت خود استفاده کرده، اراده خود را تقویت کنیم و با درک ماهیت و قدرت واقعی عشق، ارتباط عمیق تری با فرزندان خود پیدا کنیم.
در واقع همان طور که والدین فرزندان را پرورش می دهند، فرزندان نیز دست والدین خود را می گیرند و قدم به قدم آنها را در مرحله دوم رشد راهنمایی می کنند. در واقع، تربیت فرزندان نه تنها یک کار دشوار، بلکه یک ماجراجویی معنوی است. وقتی از چشم کودکان به دنیا نگاه می کنیم، می توانیم جنبه های جدیدی از زندگی را ببینیم.
